QUIK

QUIK
'Quik', echte naam Lin Felton (1958), begon in 1970 met het “taggen” in de wijk waar hij opgroeide, Hollis (Queens, New York). Hij is een van de weinige New York graffiti kunstenaars die het naar de galeries en musea in de jaren ’80 heeft gemaakt. Zijn werk is tot ver buiten het oorspronkelijke taggen ontwikkeld en hoewel hij de geest van graffiti heeft bewaard, breidde hij tegelijkertijd de conceptuele grenzen uit door de invoering van zowel sociale als persoonlijke thema's in zijn schilderijen.
Via de thema's, alsmede door de schildertechniek, wordt Quik's graffiti worden meer dan “gewoon” schrijven. In een subtiele, maar ironische manier wordt een weloverwogen balans tussen statement en sentiment verkregen. Hoewel de doeken op het eerste gezicht overkomen als fundamentele socio-politieke kritiek, ze zijn nog steeds sterk autobiografisch. Het is de interactie tussen globale en persoonlijke kwesties, die de kunstenaar als een “Black American” laten uitblinken. Het is zelfs zo dat als het gaat over het Afro-Amerikaanse leven en de geschiedenis, de werken van Lin Felton kunnen worden gezien als de complete tegenpool van socio-politieke kunst. Door middel van zijn werken lijkt de kunstenaar zich te wikkelen in een aangename staat van ongemak door te spelen met zijn dubbelzinnige relatie richting onderdrukking. Aan de ene kant, zingt hij het verdriet van de “Black Man” door zijn spuitbussen, maar aan de andere kant uit hij een soort diep erotisch plezier door het aannemen van een underdog positie ten opzichte van vrouwen. Deze, soms verwarrende, dualiteit is niet alleen zichtbaar op conceptueel niveau, maar ook door de schildertechniek. 'Quik' is zich terdege bewust van zijn artistieke voorgangers en regelmatig knipoogt hij dan ook naar de kunstgeschiedenis. Tegenover zijn goed gecontroleerde en kleurrijke, bijna heilig verklaarde figuraties, staat een hand die schildert met een grote hoeveelheid bravoure. In plaats van felle kleuren, wordt zijn pallet donkerder en sterke lijnen en vormen worden zeer onregelmatig. Op deze manier wordt zijn interesse in de schilderkunst zelf belangrijker dan de werkelijke vertegenwoordiging, zoals bijvoorbeeld terug te zien is in “Enter the King” (2007). Het pad dat gekozen wordt door de verf domineert de hand van de kunstenaar. De Pop beeldtaal heeft  plaats moeten maken voor een zeer expressionistische manier van weergave, die zelfs neigt naar voodoo, alsof de schilder probeert de toeschouwer te betoveren, zoals in “Wall of Sleep” (2007). Of is het een weloverwogen verwijzing naar de American Abstract Expressionists?
Maar ondanks hun kunsthistorische referenties, hebben de schilderijen van Lin Felton hun wortels in de straten, waar de geschiedenis en theorie ondergeschikt zijn aan de vertegenwoordiging van persoonlijkheid en stijl. Als graffiti een kleurrijke parasiet is op het stedelijke imago, dan zijn Lin Felton's 'Blues Schilderijen' de nakomelingen, gevoed door de hedendaagse kunst.